Girls, we run the world!

De laatste tijd irriteer ik me nogal aan de wijze waarop media omgaan met het beeld van de vrouw. De gemiddelde vrouw is niet tevreden met haar lichaam tenzij ze op een net glad geslepen tandenstoker lijkt. En dat terwijl ik serieus gruwel van de vrouwen zonder enige vorm van borsten, billen of buikvetjes. De vrouwen waarbij de ribben opmerkelijker zijn dan de twee bobbels die er normaal gesproken boven horen te zitten. Nu ben ik zeker niet van mening dat elke vrouw een voorgevel moet hebben a lá Himalaya-gebergte, maar een platgereden tandenstoker is ook niet iets waar we trots mee willen paraderen, toch?

Geregeld zie ik foto’s langskomen van meisjes met Cup -(min!)AAA en met kindermaatje 156. Waarna ik mijn buik, billen en borsten nog maar eens trots vastpak en toespreek. Even wat weeg,- en meetwerk en ik weet weer dat ik pas tussen het rijtje van vrouwen met standaardmaatje 38/40.  Degene die heeft bedacht dat eng dun mooi was moet vast ondersteboven van de trap gevallen zijn.

Wat ben ik trots op mijn zelfgekweekte vetjes op plaatsen waar ik ze ook liever niet in die mate had gehad. Het maandelijkse hormonencircus maakt dat het voor ons vrouwen niet makkelijker wordt. Aan de zware verplichting om in 5 dagen tijd 15 repen ultra-pure-chocolade en 3 zakken zwaar zoute drop achterover te slaan, is niet altijd een pretje. Om dan maar te zwijgen over het gevoel van een bonk afstervend baarmoederslijmvlies dat naar buiten wordt geperst. Nope, wij vrouwen hebben het niet makkelijk.

Toch denk ik niet dat ik een man had willen zijn. Constant lopen met een lubberig ding tussen je benen en nadenken hoe je op je fiets stapt om niet getuige te zijn van een sopranen-stem, is niet mijn ding denk ik. Liever paradeer ik rond met een paar bobbels die niet voldoen aan mijn schoonheidsideaal en trotseer ik de meest smalle broeken met mijn brede heupen. Verschuil je daarom niet langer achter die achterlijk dunne lantaarnpalen, maar laat je zien; we run the world!