Twee weken geleden voegde ik de daad bij het woord en heb mijn ogen laten opnemen. Een impulsief bezoekje aan de opticien bleef niet onbestraft; ik bleek een beetje scheel. Nu begreep ik waar die hoofdpijn al die tijd vandaan kwam! Ik schuw geen bril, en zeker niet van een montuurtje uit de collectie van Elton John maar toch… Ineens moest ik een bril.
Nu, twee weken later, siert er een bril met een nerdie-nerd montuurtje op mijn neus. Zo eentje waar je een paar jaar geleden niet mee de straat op durfde. Twee vergrootglazen met een zwart randje balanceren tussen mijn neus en oren. En werkelijk; de wereld ziet er beter uit met bril en heeft mijn wereldperspectief verandert.
Ik voel me een beetje als ‘dat kleine meisje wat eindelijk heeft gevonden waarnaar ze zolang zocht’. Haar zicht werd ooit belemmerd door het gevecht waar ze samen met haar ouders instond. Ze balanceerde tussen haar ouders, die de ander keer op keer onder een vergrootglas legde. Diezelfde vergrootglazen met hetzelfde zwarte randje.
Nu, jaren later, heeft dat kleine meisje een bril. Die de balans heeft gevonden tussen oren en neus. De balans tussen papa en mama, tussen verstand en gevoel. Een bril, waardoor ze niet meer ziet wat er niet kan, maar alleen maar ziet wat er wél kan. En wat voor bril is het precies? Het is er één die haar blik op haar ouders positief veranderde.
Het is tijd om je echtscheiding anders te bekijken.
Alsjeblieft, een bril cadeau!