Ambitieus zoekend naar het perfecte levenspad
Voor de Dag van de Scheiding van 2015 heeft Villa Pinedo een campagne gestart waarin een nieuwe kindvriendelijke brief gebracht werd naar alle rechtbanken in Nederland. Een campagne waarin ook op social media veel aandacht aan besteed door middel van interviews met jongeren van Villa Pinedo. Dit filmpje was daar één van de interviews van.
Bekijk de video hieronder.
Lieve opa en oma,
Vandaag schrijf ik een ode aan jullie. Al 23 jaar sta ik op deze wereld, maar stiekem voel ik me nog altijd jullie kleine meisje. Er is nooit een moment waarin ik iets tekort kom, of ik nu samen met mijn vriend op bezoek kom of met een verre vriendin: altijd wordt er iets lekkers op tafel gezet. Opa’s gehaktbal is favoriet in de hele buurt en dan heb ik het nog niet eens over zijn geweldige rijsttafels en Indonesische specialiteiten. Er is niemand op de hele wereld die zo lekker kookt.
Als klein meisje kroop ik onder tafels en stoelen door en wachtte totdat oma mij achterna kwam. Samen bekeken we dan de (stoffige) onderkant van het meubilair. Ik vertelde je over mijn eerste vriendje, over de ruzies die ik weleens had en over de problemen bij papa en mama. Als ik verdriet had over de echtscheiding, kon ik altijd bij jullie terecht. Daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor!
Ondeugend als ik was, verzon ik steeds nieuwe ideeën. Niet dat jullie daar altijd om stonden te springen, mijn eigenwijze karakter bleek zo nu en dan ook heel irritant! Op opa’s schoot rustte ik na mijn ruige speelkwartiertjes uit. Op het melodietje van ‘Een klomp met een zeiltje’ of ‘Tulpen uit Amsterdam’ kwam heel opa’s muzikale oeuvre voorbij. Wat heb ik daar van genoten! Ik weet nu al welke liedjes mijn toekomstige kinderen te horen zullen krijgen. Met volle borst zal ik ze zingen en vertellen wat een toffe en eigentijdse grootouders ik had!
Toen jullie hond en mijn levensmaatje overleed, was alles ineens even minder rooskleurig. Ik mistte de momenten dat hij mijn dekens stal en mijn croissantjes opat. Wanneer ik op zoektocht ging en verdwaalde, streelde hij me met zijn natte neus zodat ik niet bang was. Het waren de kleine momentjes, die vanaf toen ineens veranderde.
Ik zal ook nooit vergeten hoe ik tijdens een logeerweekendje bij jullie voor het eerst ongesteld werd. Dat was een ultiem bewijs, nergens in de wereld voelde ik me zo veilig als bij jullie.
Opa, oma: jullie moeten weten dat geen enkel woord, geen enkele zin genoeg uitdrukt hoe dankbaar ik jullie ben voor de dagen en nachten dat jullie me opvingen. Dat ik ieder kusje en iedere knuffel tot in de eeuwigheid zal bewaken in mijn hart. Jullie vieren het leven zoals dat zou moeten, in de liefde voor elkaar en in de wereld om jullie heen. Daar zal ik mijn hele leven een voorbeeld aan blijven nemen.
Liefs,
Kelsey (23)
Bekijk het originele bericht op de website van Villa Pinedo
Op 23 april 2015 organiseerden we voor de laatste keer de Dag van de Huismeester. The Outsiders waren verantwoordelijk voor een aantal communicatieve uitingen, zoals dit magazine dat fysiek na dit evenement werd toegestuurd. Alle teksten in dit magazine zijn door mij geschreven.
Je ex-man of ex-vrouw jarenlang zwart maken en de kinderen gebruiken in de strijd. Het aantal vechtscheidingen in Nederland neemt toe. Hoe kunnen we kinderen tegen deze trauma’s beschermen? Voor deze uitzending ben ik benaderd door Brandpunt om te vertellen over de scheiding van mijn ouders.
Bekijk de uitzending van Brandpunt (15 maart 2016) over kinderen in de knel na echtscheidingen (vanaf 36:00) hieronder.
Voor Resilience Africa ben ik 3 maanden (jan ’15- mrt ’15) betrokken geweest bij de voorbereidingen van dit grensverleggende project voor Impact Hub. Impact Hub is een organisatie dat sociaal ondernemerschap creëert én daarmee inspireert. Het grote doel? Fysieke Hubs openen met lokale mensen in 5 minder goed ontwikkelde Afrikaanse landen (Kenia, Sierra Leone, Burundi, DRC en Ethiopië) en sociaal ondernemerschap daarmee naar een nieuw niveau te tillen.
In de afgelopen dertig jaar is Tedx uitgegroeid tot een begrip. De plek waar entertainment, technologie en design samenkomen dankzij optredens van opvallende, karakteristieke en spraakmakende individuen. Tijdens dit toffe event was ik samen met een team verantwoordelijk voor de live blogs. Op de website van Tedx werd een Live Feed bijgehouden waar ik met het team verantwoordelijk waren voor alle ins and outs van dit event.
Lief zusje,
Al twintig jaar ben jij mijn kleine zusje. Zelfs toen je ging samenwonen in een klein krakkemikkig huisje in het gehucht Olst, bleef dit zo. Tot anderhalf jaar geleden. Of eigenlijk, tot 9 máánden geleden. Een beslissing die consequenties zal hebben voor de rest van je leven. Maar, ik ben er 100% van overtuigt dat deze beslissing de juiste is geweest. Negen maanden geleden werd jij mama van de tweede liefde van je leven en, echt waar lief zusje, ik ben nog nooit zo trots op je geweest!
Zoals ik al zei ben jij al twintig jaar mijn kleine zusje, en ik automatisch al twintig jaar je grote zus. Twintig jaar lang hebben wij elkaar het leven zuur en gezellig gemaakt. Want laten we eerlijk zijn: Kelsey en Iris waren als vuur en water. Het is ook niet voor niets dat ons kleine broertje al-tijd tussen ons in moest zitten wanneer we een stuk moesten rijden. Puur en alleen omdat we elkaar anders de auto uit sloegen. Tja, vier handen op een buik zijn wij nooit geweest. Maar dit hoeft ook niet. Ik mocht jou slaan en jij mij. En schoppen trouwens ook. Oh ja, en knijpen. Maar zodra iemand anders het ook maar in zijn hoofd haalde om mijn kleine zusje met een vinger aan te raken, dan was het oorlog. Niemand raakt jou aan. Alleen ik. En andersom.
Zoals jij ook wel weet, lief zusje, komen wij uit een gezin waar niet vaak de woorden ‘ik hou van je’ worden uitgesproken. Dat is goed, want dat heeft ons geleerd dat liefde niet in woorden zit, maar in daden. Ik hoop dan ook dat je weet dat ondanks ik het nooit zeg, er een groot gedeelte in mijn hart gereserveerd is voor jou. Liefde noemen ze dat.
Ik weet dat ik niet altijd de beste zus voor je ben geweest. Toen jij een jaar of 3 geleden in dezelfde crisis terecht kwam als ik op die leeftijd, heb ik je laten zitten. Ik was te druk met mijn studie maar ondertussen verhuisde jij van het ene huis naar het andere. Niemand had kunnen voorzien dat ik daar daarna weer wegging, omdat ik er niet tegenkon dat er altijd wel wat gedonder in huize Obdeijn was. Ik weet het, dit gevoel heb ik op een vreselijke manier geuit. Van al de jaren dat ik jou heb vervloekt, afgekapt en plat heb genegeerd heb ik heel veel spijt. Want gedonder, dat kennen we inmiddels wel. De scheiding van papa en mama heeft ons niet goed gedaan. Een heel drama kun je gemakkelijk zeggen. Ik als eigenwijze puber, en jij als kleine grote meid die net de puberteit in rolde. We hadden het niet gemakkelijk met z’n 4-en. Maar echt waar lief zusje, eigenlijk heb ik altijd voor de volle 100% achter je gestaan.
9 maaanden lang heb ik je vervloekt. “Aan mijn deur geen polonaise”, heb ik diezelfde 9 maanden lang gezegd. “Ik wil geen kinderen, ik stop ze terug”, waren ook één van die zinnen die geregeld uit mijn mond ontsnapten. Maar nu wil ik de beste tante ter wereld worden. Ik meen het, ter wereld!
Toegegeven: jullie zijn misschien wat jong voor een eigen kindje. Maar van kinds af aan heb ik af gezegd dat jij een born-to-be-mom bent. Een geboren moeder zullen we maar zeggen. En die woorden heb jij bewezen.
Het leven is mooi en jullie weten samen te genieten van alle kleine dingetjes. Zelfs een klein ‘Louise-Blue’-dingetje. Een prachtig meisje die je –wat mij betreft- met veel trotse buigingen op de wereld hebt gezet. Ik heb me geen beter zusje kunnen wensen. Lief zusje, je bent een kanjer!
PS. Ik ben super trots op je! Maar dat weet je hopelijk wel.
Met de volumeknop op 30, zing ik zo hard ik kan mee. “Louise. For Louise, Loui-i-i-se, Louise, ooh, ooh, oo-oo-oo-ooh”. Zingend en springend sta ik in de woonkamer. Ik omhels mijn broertje. “Gefeliciteerd oom!”, kan ik nog net uitbrengen met tranerige oogjes. Dat deze dunne muurtjes maar enkel uit één gipsplaat bestaan, neem ik maar even voor lief. Vandaag is het feest. Niet zozeer omdat Jett Rebel zingt over zijn liefde, maar omdat ik zonet het fantastische nieuws heb gekregen tante te zijn geworden! En 3 keer raden hoe mijn kleine nichtje heet.. 😉
Eigenlijk is het heel bijzonder. Net op het moment dat mijn kleine broertje op bezoek is bij zijn grote zus, bevalt zijn andere grote zus van een kleine meid. Een gevoel van kippenvel bekruipt me. De liefde staat in verbinding. Wie had jaren geleden, na de vreselijke tijd van de echtscheiding gedacht dat alles nu om de liefde zou draaien. Dat ik tante zou worden en mijn kleine broertje oom. Wie had er gedacht dat mijn moeder oma zou worden en mijn vader opa. En wie had er gedacht dat dit allemaal in pure harmonie met elkaar zou gaan. Nu is het niet gek dat iemand tante wordt, of opa. Maar dan woon je zo ver weg en ben je toch zó dichtbij.
Met de telefoon in haar ene hand en de hand van de kersverse moeder in haar andere hand, staat mijn moeder ons te woord. Mijn broertje en ik luisteren aandachtig. Het kippenvel moment bekruipt me weer. Ik ben tante! Even pik ik een traantje weg. Daar waar ouders en kinderen toch zo ver weg van elkaar gescheiden zijn, hoeft er maar iets kleins te gebeuren om ze weer voor even harmonieus bij elkaar te brengen. Deze keer een kleine baby. Kleine Louise-Blue.
‘Wij zijn hier vanavond om samen respectvol te voetballen’, sprak Van Persie hardop, voordat de WK-wedstrijd tegen Costa Rica begon. Respect, daar gaat het om. Want tijdens een verhitte wedstrijd voetballen, gebeurt het niet zelden dat de arbitrage of de voetballers elkaar uitschelden voor datgene waar de buurvrouw aan overleden zou kunnen zijn. En dan wil ik het niet eens over vernedering hebben. Allemaal ten koste van een spelletje voetbal, want we vergeten nog wel eens dat voetbal om het spel gaat en niet om het geweld erom heen.
Dit brengt me op de vele raakvlakken die voetbal heeft met de tegenwoordige (v)echtscheiding. Daar waar voetbal begint met een respectvol praatje naar Costa Rica, de arbitrage en de supporters, zie ik dit ook graag terug wanneer een getrouwd stel op het punt staat (of al bezig is) om echt te breken. Dat we niet meer spreken van Nederland vs. Costa Rica, maar dat we voortaan spreken over Papa featering Mama. Want papa vs. mama heeft meer weg van een beginnende wedstrijd, die zonder respectvol praatje op het punt staat van een geweldadige uitbarsting.
Ik ben er daarom voor dat we alle beginnende en gaande (v)echtscheidingen starten met een dergelijk praatje. Om elkaar te blijven respecteren. Elkaars veiligheid, vertrouwen en wederzijdse liefde te waarborgen. Daar waar Suarez tijdens het voetbal een verkeerd voorbeeld gaf, hoop ik van harte dat we elkaar in de toekomst niet meer in de nek zullen bijten en in de haren zullen vliegen. Want een vechtscheiding is geen simpel spelletje, maar een real-life dramasoap met af en toe een vleugje liefde.
En laten we dat laatste nou eens als kernwaarde nemen, door elke keer wanneer jullie gescheiden ouders elkaar zien, te beginnen met een respectvol praatje naar elkaar en naar ons toe. Ik ben voor!
Voor vele gecompliceerde woorden zoek ik mijn vertrouwde vriend de Dikke Van Dale op. Ook voor minder gecompliceerde woorden wil ik hem met veel liefde uit mijn té grote boekenkast pakken. Zo was ik meer dan benieuwd wat hij me zou vertellen over het woord trouwen. “Trouwen: Het aangaan van een verplichting tussen twee personen om voor elkaar te zorgen”. Goh, ik woon sinds een paar maanden samen met mijn lieve vriend, kwam er plots in me op. We zijn 2 jaar samen, we kunnen onze liefde voor elkaar van de daken schreeuwen. En ook vast, in de toekomst, sluit ik enige gezinsuitbreiding niet uit. Daarbij moet natuurlijk gezegd worden dat ik héél goed voor hem zorg; maar ik ben heus waar niet getrouwd!
‘Trouwen is hip, trouwen is leuk, trouwen is aan de hele wereld laten zien dat je van elkaar houdt en van plan bent dat voor altijd te blijven doen’, las ik in volle concentratie op een website voor het organiseren van je te gekke bruiloft. Bijzonder vond ik dat zeker. Met welke redenen zal je anno 2014 willen trouwen, religieuze kringen uitgesloten. Mijn ouders trouwden omdat mijn moeder zwanger was. Maar dat hoeft anno 2014 allang niet meer. En ook wanneer je een kindje hebt, is het niet altijd van belang om getrouwd te zijn. De Nederlandse wet geeft genoeg andere mogelijkheden. Maar waarom trouwen we dan? Is immens houden van iemand niet genoeg? Moeten we dat perse officieel laten vastleggen? 40% van de (ooit) getrouwde stellen is gescheiden. Wat een mooi feest moet je bruiloft zijn met die gedachte in je achterhoofd.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn lover. Maar mij niet gezien wanneer we over trouwen gaan beginnen. Ik verstop me liever onder de eerste de beste historische steen, dan dat ik me een trouwring om mijn vinger laat glijden. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de scheiding van mijn ouders. ‘Van scheiden komt lijden’, wist ik al vroeg na de scheiding te vertellen. En tsja, geef me eens ongelijk.
‘Kelsey, neem jij je lieve vriendje Jelco aan als je eeuwige liefje en beloof je in goede en in slechte tijden voor hem te zorgen?’ ‘Ja, dat beloof ik’. ‘Dan verklaar ik jullie hierbij als eeuwige tortelduifjes! Je mag elkaar kussen.’ Wat hou ik toch van verkering!