“Kus me lieverd, ik wil je naakte lichaam op de mijne”. Zijn zware hese stem maakt me opgewonden. Ik kan niet wachten. De drang om naar hem toe te gaan, met hem te vrijen en urenlang te knuffelen. “Aahw liefje” antwoord ik enigszins ondermaats. Kon ik maar naast hem liggen bedenk ik me stilletjes. Zijn gespierde lichaam, zijn mannelijke armen om mij heen. Hoe hij me vastpakt.. “Liefje, had ik je al verteld..” “Stt! Hou toch eens je bek!” Mijn mond wordt keihard gesnoerd. “Doe es normaal joh, klootzak!” “Je moet goed begrijpen Liesbeth, de behaalde resultaten zijn echt alleen behaald door de juiste strategie. In dit eerste kwartaal zijn de resultaten 36% gedaald ten opzichte van vorig jaar. Je moet begrijpen dat we niet anders kunnen als reorganiseren.” Ik ben met stomheid geslagen. Resultaten? Strategie? Met welke imbeciele workaholic denkt hij aan de telefoon te zitten? Het zoveelste geheimzinnige telefoontje waarbij zijn vrouw Lotte stiekem meeluistert zeker.“Liehiess, je bent h..” Tuut Tuut tuut.. Verbinding verbroken. Fuck. Klote. Kut.
Half twaalf ’s nachts, niet de meest handige tijd om van huis te vertrekken, maar ik wil echt naar Ruben. Het telefoontje van gisteren zit me niet lekker. Wat wilde hij vertellen? Waarom deed hij zo afstandelijk? Ik druk de deur achter me dicht. Alles wat ik zie is een donkere straat met af en toe een lantaarnpaal. Wat Ruben niet weet, is dat ik vreselijk bang ben in het donker. Met een schichtige blik kijk ik om me heen. Ik wil niet opvallen. Gecontroleerd maar toch paniekerig loop ik van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Was Ruben maar bij me, bedacht ik me in een seconde. Zijn sterke armen zouden mij vast beschermen in deze duistere nacht. Licht, dat was echt het enige wat ik nodig had om bij Ruben te komen. Wie was het, die daar wegliep? Schichtig kijk ik alle kanten uit, maar de schim is alweer verdwenen. Ik loop verder, mijn hart klopt in mijn keel. Mijn handen klam van het zweet. Het enige wat ik wil is bij Ruben zijn. Als ik bij Ruben zou zijn, zou ik mezelf waarschijnlijk keihard uitlachen vanwege mijn angst, maar nu staat het zweet me in m’n handen. Een onbehagelijk gevoel bekroop me. Ik voel me bekeken, maar weet niet door wie. Snel kijk ik om. “Hallo?”.. Roep ik zo dapper mogelijk. Niemand. Vlug loop ik door, richting Ruben, bang van elke schaduw, elk geluid. Het weer werkt ook al niet mee, het regent pijpenstelen en donkere wolken drijven over mijn hoofd heen. Vlug, half rennend, kom ik de hoek om en bots ik tegen iemand op. Ik wil al bijna gaan gillen om hulp, maar dan zie ik de angstige ogen van de buurvrouw. Zenuwachtig lachen we naar elkaar, zij was volgens mij nog banger dan dat ik ben. Mijn lichaam is op. Ik ben zo bang. Mijn hoofd ontploft van angst, mijn ogen zijn moe van het schichtig rond kijken. Daar was Rubens huis al, thank God. Ik schiet de straat op en zet het op een rennen. Ineens sta ik vol in het licht en hoor piepende banden achter me. Ik spring nog net op tijd weg en luid toeterend scheurt de auto verder. Beurs lig ik op de vochtige grond. “Eikel!” Roep ik zo hard mogelijk hem achterna. Wat een gek zeg. Even vergeet ik mijn angst en bedenk ik me dat mijn schouder pijn doet. Mijn kleding is helemaal vies van de modder. Ik kan wel huilen. Ik snap niet dat ik helemaal alleen de poging heb gewaagd om naar Rubens huis te gaan. Met alle kracht die ik nog bezit sta ik op en loop ik naar de overkant van de straat. Daar sta ik uit te hijgen. Ik kijk even om me heen. Een man met een hond, een vrouw met een kinderwagen, een buurman die uit zijn auto gestapt kwam. Het was druk voor dit tijdstip. Té druk. Snel, nu de deurbel. Mijn handen bibberden zo, dat ik mijn vinger nauwelijks op de deurbel krijg. Triiiing. Een wat verouderde deurbel klinkt. Een klik, de deur zwaait open. Even sta ik te kijken.“Ruben?” Mijn stem trilt. “Ben je daar, Ruben?” Ik sta nog uit te hijgen van wat er zonet gebeurde voordat ik goed en wel besef dat er een oude platenspeler lijkt te spelen. Ik probeer aandachtig te luisteren. Veel kan ik er niet van maken, de plaat lijkt wel achterstevoren afgespeeld te worden Mijn angst is groter dan mijn euforie om Ruben te zien. Ik vraag me hardop af waar Lotte is. Lotte, Rubens vrouw is een hardwerkende ondernemer. De laatste jaren gaat het slecht tussen Ruben en Lotte. Lotte is alleen maar met haar webshop bezig, ‘Voor de kleintjes’. ‘Voor de allerkleinsten met een klein prijsje’, zo luist haar slogan. Ik heb haar website wel eens bezocht, het ziet er fraai uit. Hier en daar laat ze een steekje vallen, wat dat betreft zou ik haar ideale assistent kunnen zijn. Mijn webeditor capaciteiten kan ze goed gebruiken. Toch zie ik d’r niet graag. En dat komt niet omdat ik er met haar man vandoor ga. Ik heb gehoord dat ze heel geheimzinnige praktijken uitvoert. Iets met geesten en zwarte magie. Het bevalt me allerminst.
Met mijn benen nog maar amper in het huis van Ruben voel ik iets naast me. Mijn haartjes op mijn armen staan rechtovereind. Met een ruk draai ik mijn hoofd. In een seconde voel ik een windvlaag, een heel groot gewaad dat in een split second langs me schoot. Wow, het was er echt. Even draai ik me nog om. Het liefst zou ik nu in een hoekje wegkruipen en morgen pas wakker worden. Dit is niets voor Ruben bedenk ik me. Normaal zou hij me met veel plezier ontvangen. Zelfs als Lotte er is. Lotte denkt namelijk dat ik een collega ben van Ruben. Dat we op hetzelfde kantoor werkzaam zijn en dat we nu partners zijn in hetzelfde project. Een project wat onze werkgever ‘Green Brands’ heeft binnengesleept op een internationale banenbeurs. ‘Green Brands’, als ik de naam weer hoor moet ik lachen. Hoe verzint Ruben het toch. Als ik besef hoe we op die naam kwamen, achteraf gezien is het hilarisch. Struikelend over onze woorden brachten we onze bedrijfsnaam ten gehore aan Lotte. Niet alleen was ik werkelijk zo zenuwachtig om Lotte onder ogen te komen dat ik niet meer wist wat ik wilde zeggen, ook was ik totaal inspiratieloos. “Lies, help me eens. Vertel Lotte eens wie je bent, en hoe je werk bevalt.” Ruben knipoogt. Ik weet precies wat hij wil. Lotte staart me aan met haar grote opgemaakte ogen en poederroze wangen. “Ehh, nou.. Ja.. Kijk.. Het zit zo..” Ik voel de paniek toeslaan. Ruben en ik hadden nog niet bedacht hoe onze bedrijfsnaam zou heten en hoe ons team eruit zag. “Ons bedrijf heet…” “Greenbrands!” Ruben interrumpeert me en schreeuwt iets te enthousiast onze fake bedrijfsnaam. Ik hoop maar Lotte niets in de gaten kreeg.“Ehh. ja, Greenbrands, dat was het inderdaad.” Met een trillerige stem beaam ik dat ons bedrijf zogenaamd ‘Greenbrands’ heet. Mijn lachspieren staan op scherp, Rubens ogen spreken boekdelen. Wat zullen we hier nog lang over napraten. In mijn gedachten verzonken besef ik dat ik Ruben moet spreken. Ik vertrouw het niet. Vlug pak ik mijn mobieltje. ‘Recente telefoongesprekken’, Rachel, Ramon, Rowie, Ruben! Ik druk op het groene telefoontje op mijn mobiel. “Ruben, Ruben”, schreeuw ik. “Ik moet je spreken, waar ben je?”
Met een schok word ik wakker. Mijn rug is helemaal nat van het zweet en mijn ogen zijn rood doorlopen. Mijn wekker schijnt 3:00 uur op het plafond. Een gaap ontsnapt uit mijn mond. Sliep ik maar naast Ruben. Op dit tijdstip is het onmogelijk om weer in slaap te vallen. Ik probeer mijn ogen nogmaals te sluiten en de beelden van de nachtmerrie weg te dringen. Hoe langer mijn ogen gesloten blijven hoe meer beelden weer terugkomen. Langzaam kom ik overeind, mijn spieren zijn hard en pijnlijk. De val van een paar uur geleden staat me nog vers op het netvlies. Kreunend sta ik op, op zoek naar het lichtknopje. Het licht doet pijn aan mijn ogen, wanneer ik het lichtknopje heb aangedrukt. Voorzichtig gluur ik tussen mijn wimpers door. Het licht lijkt minder fel als net. De kleren die ik gister aanhad liggen op een hoopje in mijn kamer. Het kost me veel moeite om ze op te pakken en aan te doen. Mijn schouder lijkt in dit felle licht steeds blauwer te worden. Hopelijk is het niets ergs bedenk ik me. Ik loop mijn kamer uit naar beneden. Nog even drink ik een glas melk. Vroeger kreeg ik altijd een beker warme melk als ik niet meer kon slapen. Het enige wat ik nu zou willen is iets horen van Ruben. Ik heb hem al niet meer gesproken sinds een paar dagen geleden. Ik hoop maar dat er niets aan de hand is. Gedachteloos pak ik een appel uit de fruitschaal. Met de appel in mijn hand loop ik naar de voordeur en haal deze zo zacht mogelijk van het slot. Buiten aangekomen komt een heerlijk frisse geur me tegemoet. “Ooh, heerlijk” strompel ik zachtjes. Mijn huis ligt aan de rand van het bos, dus met een paar stappen voel ik de drassige afgevallen bladeren al onder mijn voeten. Bang om te verdwalen ben ik niet. Ik ken dit bos van jongs af aan en ik kom er bijna dagelijks. Wanneer ik omhoog kijk zie ik een mooie volle maan door de bomen schijnen. Ik heb altijd al van een volle maan gehouden, het geeft de nacht iets magisch. Een dikke stam lijkt me vredig aan te kijken. Ik besluit er tegenaan te gaan zitten. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden om mij heen. Langzaam dommel ik weg in een lichte slaap.
Ik kan niks zien. Overal heb ik pijn en ik ril van de kou. Dagen zijn verstreken en ik heb geen idee hoelang ik hier al vastzit. Om mijn handen en voeten zitten ijzeren kettingen die met pinnen in de muur vastgemaakt zitten. Mijn kans op ontsnappen is verkeken. De reden waarom ik hier vastzit is mij onbekend. De enige persoon die ik heb gezien is een vrouw met een zwart masker. Ze is mij een paar keer eten komen brengen. Het eten is vies en het ruikt bedorven. Eén keer dacht ik dat ik een vliegenlarf in mijn mond had. Het was verschrikkelijk. Toch moet ik ervan eten. Ik heb honger, vreselijk veel honger, zoveel honger heb ik nog nooit gehad. Mijn maag rammelt en af en toe voel ik braaksel omhoog komen. Ik schrik op uit mijn gedachten door een deur die openvliegt. Een straal licht schijnt naar binnen en meteen knijp ik mijn ogen dicht. Ik hoor geluid. Een platenspeler lijkt het wel. Een vreemd lied, ik ken het niet. Maar toch komt het me bekend voor. Rillingen stromen over mijn lichaam wanneer ik besef dat ik dit geluid ken. Dit geluid hoorde ik ook in Rubens huis!! Wat is dit, waar ben ik? Er straaltje licht komt de kamer binnen. Door de donkere kamer ben ik geen licht meer gewend. De vrouw komt op me afgelopen. Ze praat in een taal die ik niet kan verstaan, het is een raadsel waar ze het over heeft. De stem komt me bekend voor. Een zachte stem, een vertrouwelijke stem. De vrouw komt naast me zitten. Fel licht van haar zaklamp schijnt door mijn blinddoek in mijn ogen. “Zeg eens wat trut!” hoor ik haar schreeuwen. “Wie ben je?” Antwoord ik geschrokken. Ik krijg een harde klap in mijn gezicht. Ik kan het niet wegdenken dat ik de vrouw ken die tegen me praat. Ik voel een paar handen op mijn achterhoofd. Ze doet mijn blinddoek af. Mijn ogen vernauwen van het licht wat in mijn ogen schijnt. Langzaam zie ik de zwarte stippen verdwijnen voor een vrouwen silhouet. Haar zwarte kanten jurkje en hoge hakken ken ik. Ik werp mijn blik omhoog. Haar grote boezem en platte buik maken mijn jaloers. Ik voel haar adem. Mijn ogen kijken omhoog. Ineens sta ik oog in oog met dr. Ze grijpt naar haar broekzakken en haalt er een groot mes uit. Mijn ogen verwijden van angst. “Lotte! Stop!” Zwart beeld vervult mijn droom…
Hard knal ik met mijn hoofd tegen de boom en ik ben meteen weer wakker. Elke nacht heb ik deze droom en altijd word ik op hetzelfde moment wakker. Zal deze droom iets betekenen? Een waarschuwing misschien? Of gewoon iets dat mijn angst voor Lotte nog meer benadrukt? Ik schud deze gedachte van me af en ga weer recht overeind staan. Opeens krijg ik het gevoel dat ik word bekeken. Ik draai me om en zie iets wegschieten. Een rilling van angst trekt over mijn lichaam terwijl ik mijzelf probeer wijs te maken dat het gewoon één van de dieren in het bos is. Die lopen hier wel meer, niks bijzonders.
Ik voel me niet meer veilig en besluit ik naar huis terug te keren. Weer voel ik me bekeken, maar ik besluit er dit keer geen aandacht aan te besteden. Met mijn blik strak vooruit gericht en mijn oren gespitst versnel ik mijn pas. Door een plotseling gekraak in de boom boven mij, verstijft mijn lichaam en schiet mijn blik naar boven. Ik versnel, ik ren, zo hard mogelijk. Mijn adem piept, ik ben helemaal buiten adem. Ik zie mijn huis al in de verte. De lichten schijnen op mijn karakteristieke raamkozijnen. Met mijn laatste energie ren ik verder. Hoe verder ik ren, hoe duidelijker het wordt dat er iemand voor mijn voordeur staat. Mijn hart verstokt. Ik stop met rennen en probeer wat langzamer te lopen. Hoe verder ik vooruit loop, hoe meer het silhouet duidelijk wordt. Ik verman me en schraap mijn keel. “Ehh.. Sorry” zeg ik terwijl ik uitgeput op een gepaste 10 meter afstand sta. “Wat kan ik voor u doen?” Ik probeer mijn adem te kalmeren. De man die op mijn erf staat draait zich om en rent op me af. Ik verstijf. “Ik mis je Lies.” De man pakt me stevig vast en kust mijn nek. Een blaak van gerustheid overspoelt me. “Blijf bij me alsjeblieft.” Ik pak Ruben vast. Nooit meer laat ik hem gaan.