Lief zusje,
Al twintig jaar ben jij mijn kleine zusje. Zelfs toen je ging samenwonen in een klein krakkemikkig huisje in het gehucht Olst, bleef dit zo. Tot anderhalf jaar geleden. Of eigenlijk, tot 9 máánden geleden. Een beslissing die consequenties zal hebben voor de rest van je leven. Maar, ik ben er 100% van overtuigt dat deze beslissing de juiste is geweest. Negen maanden geleden werd jij mama van de tweede liefde van je leven en, echt waar lief zusje, ik ben nog nooit zo trots op je geweest!
Zoals ik al zei ben jij al twintig jaar mijn kleine zusje, en ik automatisch al twintig jaar je grote zus. Twintig jaar lang hebben wij elkaar het leven zuur en gezellig gemaakt. Want laten we eerlijk zijn: Kelsey en Iris waren als vuur en water. Het is ook niet voor niets dat ons kleine broertje al-tijd tussen ons in moest zitten wanneer we een stuk moesten rijden. Puur en alleen omdat we elkaar anders de auto uit sloegen. Tja, vier handen op een buik zijn wij nooit geweest. Maar dit hoeft ook niet. Ik mocht jou slaan en jij mij. En schoppen trouwens ook. Oh ja, en knijpen. Maar zodra iemand anders het ook maar in zijn hoofd haalde om mijn kleine zusje met een vinger aan te raken, dan was het oorlog. Niemand raakt jou aan. Alleen ik. En andersom.
Zoals jij ook wel weet, lief zusje, komen wij uit een gezin waar niet vaak de woorden ‘ik hou van je’ worden uitgesproken. Dat is goed, want dat heeft ons geleerd dat liefde niet in woorden zit, maar in daden. Ik hoop dan ook dat je weet dat ondanks ik het nooit zeg, er een groot gedeelte in mijn hart gereserveerd is voor jou. Liefde noemen ze dat.
Ik weet dat ik niet altijd de beste zus voor je ben geweest. Toen jij een jaar of 3 geleden in dezelfde crisis terecht kwam als ik op die leeftijd, heb ik je laten zitten. Ik was te druk met mijn studie maar ondertussen verhuisde jij van het ene huis naar het andere. Niemand had kunnen voorzien dat ik daar daarna weer wegging, omdat ik er niet tegenkon dat er altijd wel wat gedonder in huize Obdeijn was. Ik weet het, dit gevoel heb ik op een vreselijke manier geuit. Van al de jaren dat ik jou heb vervloekt, afgekapt en plat heb genegeerd heb ik heel veel spijt. Want gedonder, dat kennen we inmiddels wel. De scheiding van papa en mama heeft ons niet goed gedaan. Een heel drama kun je gemakkelijk zeggen. Ik als eigenwijze puber, en jij als kleine grote meid die net de puberteit in rolde. We hadden het niet gemakkelijk met z’n 4-en. Maar echt waar lief zusje, eigenlijk heb ik altijd voor de volle 100% achter je gestaan.
9 maaanden lang heb ik je vervloekt. “Aan mijn deur geen polonaise”, heb ik diezelfde 9 maanden lang gezegd. “Ik wil geen kinderen, ik stop ze terug”, waren ook één van die zinnen die geregeld uit mijn mond ontsnapten. Maar nu wil ik de beste tante ter wereld worden. Ik meen het, ter wereld!
Toegegeven: jullie zijn misschien wat jong voor een eigen kindje. Maar van kinds af aan heb ik af gezegd dat jij een born-to-be-mom bent. Een geboren moeder zullen we maar zeggen. En die woorden heb jij bewezen.
Het leven is mooi en jullie weten samen te genieten van alle kleine dingetjes. Zelfs een klein ‘Louise-Blue’-dingetje. Een prachtig meisje die je –wat mij betreft- met veel trotse buigingen op de wereld hebt gezet. Ik heb me geen beter zusje kunnen wensen. Lief zusje, je bent een kanjer!
PS. Ik ben super trots op je! Maar dat weet je hopelijk wel.